หน้ากากเสือ

      วันนี้นึกอย่างไรไม่ทราบ จู่ ๆ อารมณ์มันพาย้อนยุคถึงการ์ตูนในดวงใจอีกเรื่องของผมซึ่งปกติไม่เคยนึกอยากเขียนถึง ซึ่งมันแอบซ่อนความเป็นการ์ตูนฮีไร่อย่างเงียบ ๆในใจเสมอมา นั่นคือการ์ตูนเรื่อง “ หน้ากากเสือ “  คนที่เคยดูอายุไม่ต่ำกว่า 45 ปี ก็คงมีอารมณ์ร่วมอยู่บ้าง หลังกว่านั้นก็คงเฉย ๆ   สำหรับผมแล้วจำได้อย่างแม่นยำว่าต้องรีบทำการบ้านให้เสร็จก่อนถึงช่วงเวลา 6 โมงเย็น เพราะนั่นคือเวลาแห่งความสุขที่รอคอย หลังจากทั้งวันที่โรงเรียนก็จ้ออยู่กับเพื่อน ๆ หรือไม่ก็วาดรูปการ์ตูนสุดฮิต ใน สมุดทุกเล่มไป

            
         หน้ากากเสือ พระเอก เป็นนักมวยปล้ำโดยสวมหน้ากากเสือ เป็นการ์ตูนพากษ์สด สมัย ” น้าต๋อย แซมเบ้ “  เป็นนักพากษ์...  หน้ากากเสือ เป็นการ์ตูนที่บอกเล่าเรื่องราวของนักมวยปล้ำคนหนึ่งชื่อ“ นาโอโตะ ดาเตะ ” ที่เติบโตขึ้นจากบ้านเด็กกำพร้า แล้วฝึกฝนมวยปล้ำกับฝ่ายอธรรม  แต่ต่อมาเขาได้นำเงินที่ได้จากการปล้ำทั้งหมดไปช่วยเหลือเด็กกำพร้าเสมอ  นอกสังเวียนแล้ว "นาโอโตะ ดาเตะ"  คือชายที่แสนดีแห่งบ้านเด็กกำพร้า

       เมื่อผมย้อนมอง” หน้ากากเสือ “ ในวัยปัจจุบัน พบว่าเนื้อหาของเรื่องมีลักษณะโทนเศร้าแฝงไว้ด้วย สัจธรรม ความเปล่าเปลี่ยวคือตัวตนอีกด้านของฮีโร่ “ นาโอโตะ ดาเตะ ” ซึ่งมักจะมีความเดียวดายเป็นเงาตามตัวเสมอ แน่นอนเนื้อเรื่องอาจมีลักษณะการต่อสู้ที่ดูว่ารุนแรงแต่ความรุนแรงนั้นแฝงด้วยศิลปะและเนื้อหาที่มีจริยธรรมของตัวละครภาพต่างหากคือจุดที่ต้องขบคิด  เพราะ” หน้ากากเสือ ” มีท่าไม้ตายจัดการกับเหล่าอธรรมทุกครั้งที่ต่อสู้บนสังเวียน เขาเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่เคยเล่นผิดกติกาเลยแม้แต่น้อย  ต่างกับการ์ตูนในปัจจุบันที่ยังไม่โดนใจผมเลยสักเรื่องอาจเป็นเพราะมุ่งการตลาด ปั่น” เรตติ้ง “ ผลิตกันอย่างหลากหลาย เติมแต่งศิลปะและจริยธรรมให้แก่นเรื่องได้น้อยขาดแก่นสาร จนเด็ก ๆ เหือดแห้งในสิ่งเหล่านี้ ผมโชคดีที่เกิดก่อนเพราะผมได้เสพความบันเทิงที่ตั้งใจผลิตและมีคุณภาพจริง ๆ พร้อมดื่มด่ำในอรรถรสของ “ ศิลปะและจริยธรรม “ จากสื่อยุตนั้นที่คอยเติมเต็มเสมอ จนซึมซับหล่อหลอมเป็นกรอบแนวทางในการดำเนินชีวิตปัจจุบัน ผมโชคดีจริง ๆ...

                                                                    
                                                     " Krupoon "