งานศิลปหัตกรรมนักเรียนที่ทางหน่วยงานการศึกษาจัดให้มีขึ้นเป็นประจำทุกปี ถือได้ว่าเป็นกิจกรรมการแสดงออกของนักเรียนในทุก ๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็นด้านพุทธิพิสัย (Cognitive Domain) เป็นพฤติกรรมที่เกี่ยวกับสติปัญญา จิตพิสัย (Affective Domain) เป็นพฤติกรรมทางด้านจิตใจ ซึ่งจะเกี่ยวกับค่านิยม ความรู้สึก ความซาบซึ้ง ทัศนคติ ความสนใจ และทักษะพิสัย (Psychomotor Domain) พฤติกรรมการเรียนรู้ที่บ่งถึงความสามารถในการปฏิบัติงานได้อย่างคล่องแคล่วชำนิชำนาญพฤติกรรม ด้านนี้จะเห็นได้จากกระทำ ซึ่งแสดงผลของการปฏิบัติออกมาได้โดยตรง โดยมีเวลาและคุณภาพของงานเป็นตัวชี้ระดับของทักษะที่เกิดว่ามีมากน้อยเพียงใด
ปีนี้ก็เช่นเดียวกันทางศูนย์กุสุมาลย์ 2 สพป.สกลนคร เขต 1 ได้ดำเนินการคัดเลือกนักเรียนเพื่อเป็นตัวแทนของศูนย์เข้าร่วมงานศิลปหัตกรรมในครั้งนี้เช่นกัน ผู้เขียนไม่อยากใช้คำว่า “แข่งขัน” หรือ ”สู่ความเป็นเลิศ” อะไรทำนองนี้เพราะผลข้างเคียงที่จะเกิดขึ้นคือความกดดันต่อความรู้สึกนึกคิดและกั้นแนวคิดจินตนาการอย่างเงียบ ๆ ต่อตัวเด็กและผู้ฝึกสอน (สงวนสิทธิ์ส่วนบุคคลในความคิดต่างเช่นนี้ ) และโชคดีที่ไม่มีคำเหล่านี้ในชื่อของงาน
ผู้เขียนมิได้กังวลใด ๆ เลย ที่ผลงานของเด็กจะได้ที่เท่าไหร่ เพราะนั่นเป็นกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนในสิ่งที่สร้างสรรค์ต่างหากเล่า เพียงแค่เด็กได้แสดงออกอย่างมีความสุขในผลงานตนเองก็เพียงพอแล้ว ส่วนการจัดลำดับที่เป็นเรื่องที่ถูกต้องของกฎเกณฑ์เป็นองค์ประกอบที่ต้องมีในการจัดงาน แต่ก็ไม่ควรหลงทางมุ่งมั่นกับคำว่าชนะคือจุดหมาย นั่นไม่ใช่แก่นกระพี้จริง ๆ ของการศึกษาที่สร้างความเจริญงอกงามทางสติปัญญาและความสามารถในระดับพื้นฐานของตนเอง
สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนได้เห็นและประทับใจคือความสามารถทางด้านการปั้นดินน้ำมัน(ภาพประกอบ) ตามจินตนาการของเด็กนักเรียนประถมศึกษาโรงเรียนบ้านหนองปลาตอง ศูนย์เครือข่ายกุสุมาลย์ 2 สพป.สกลนคร เขต 1 ผู้เขียนต้องยกเครดิตให้เด็ก ๆ เหล่านี้ซึ่งพวกเขาได้สื่อสะท้อนกลิ่นไอของประเพณีวัฒนธรรมไทยดั้งเดิมได้อย่างอบอุ่นโดยอธิบายผ่านการปั้นได้อย่างลงตัว นี่คือเมล็ดพันธุ์แห่งอนาคตที่ค่อย ๆ งอกงามอย่างมีคุณภาพในโลกศิลปะการปั้น.. นี่คือผลพวงของ “งานศิลปหัตกรรมนักเรียน “ ที่คอยหล่อหลอมพัฒนาทักษะความสามารถของเด็กนักเรียนให้ค้นพบตนเองเพื่อนำไปสู่เส้นทางอาชีพเพื่อเลี้ยงตนเองและครอบครัวในอนาคตข้างหน้า เราจะกล้าปฏิเสธอย่างงั้นหรือ ?
Krupoon
